.jpg)
Z wielkim smutkiem przyjęliśmy wiadomość o śmierci Pani Elżbiety Przywały – wieloletniej Dyrektor Szkoły Podstawowej nr 141, wybitnej nauczycielki, wychowawczyni, instruktorki harcerskiej, a przede wszystkim osoby niezwykle oddanej edukacji, dzieciom i ludziom.
Pani Elżbieta Przywała rozpoczęła swoją drogę zawodową w roku szkolnym 1961/1962 jako nauczycielka nauczania początkowego. Całe życie zawodowe związała z południowo-praskimi szkołami: Szkołą Podstawową nr 71, Szkołą Podstawową nr 54 oraz Szkołą Podstawową nr 135, gdzie od 1981 roku pełniła funkcję wicedyrektora. 16 grudnia 1986 roku powierzono jej obowiązki dyrektora Szkoły Podstawowej nr 141, które z oddaniem i pasją pełniła przez kolejne 20 lat – aż do 2006 roku. Była dyrektorką wyjątkową – stanowczą i odpowiedzialną, ale równocześnie niezwykle ciepłą, serdeczną i wrażliwą na potrzeby innych. Zawsze umiała dostrzec w drugim człowieku nie tylko ucznia czy współpracownika, ale przede wszystkim osobę – z jej emocjami, trudnościami, marzeniami. Dla wielu była wsparciem, opoką, życzliwym doradcą. Nigdy nie przechodziła obojętnie wobec czyjegoś smutku, problemu czy słabości. Umiała słuchać, pocieszyć i dodać otuchy. Z Jej gabinetu nikt nie wychodził bez uśmiechu i poczucia, że został potraktowany z troską i szacunkiem. Była przy tym osobą o wyjątkowym poczuciu humoru. Lubiła żartować – lekko, życzliwie, z uśmiechem, który potrafił rozładować napiętą sytuację i przywrócić dobre samopoczucie. Jej żarty i dystans do siebie czyniły ją jeszcze bliższą ludziom – potrafiła wprowadzać atmosferę swobody, wzmacniając przy tym wzajemne zaufanie i sympatię.
Pani Dyrektor była również głęboko zaangażowana w działalność społeczną, w szczególności w harcerstwo, które stanowiło jej drugą pasję. Już jako młoda nauczycielka działała w strukturach Związku Harcerstwa Polskiego – od drużynowej 133 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej, poprzez kolejne etapy pracy instruktorskiej. Jako dyrektor szkoły pełniła funkcję Instruktorki Szczepu 112 WDHiZ przy SP 141. Wielokrotnie była komendantką kolonii i obozów harcerskich, komendantką szczepu, Międzyszkolnego Ośrodka Harcerskiego oraz zastępczynią Komendanta Hufca Praga Południe. Z wielką radością promowała ideę harcerską, dostrzegając w niej wartości, które niosła również na grunt szkolny – współpracę, wzajemny szacunek, odpowiedzialność i służbę innym.
Pani Elżbieta Przywała potrafiła doskonale łączyć funkcję kierowniczą z rolą mentorki, wychowawczyni i towarzyszki codziennych szkolnych spraw. Była samodzielna w podejmowaniu decyzji, ale nigdy nie działała w oderwaniu od ludzi – potrafiła słuchać, rozważać różne perspektywy i szukać rozwiązań opartych na dialogu i zrozumieniu. Dbała o wysoki poziom nauczania, o rozwój uczniów i nauczycieli. Organizowała uroczystości, ciekawe wycieczki krajoznawczo-turystyczne, wspierała działania pozalekcyjne, zachęcała do aktywności i twórczego działania. Szczególną opieką otaczała młodych nauczycieli – dzieliła się swoim doświadczeniem, prowadziła lekcje pokazowe, była opiekunką praktyk studenckich. Jej wsparcie, życzliwość i umiejętność dostrzegania potencjału w ludziach pozostawiły trwały ślad w sercach wielu z nas. Była osobą pełną wewnętrznej siły, klasy, rozwagi i empatii. Miała ogromne poczucie odpowiedzialności za ludzi i za miejsce, któremu przewodziła. Dbała nie tylko o wyniki nauczania, ale także o atmosferę – chciała, by szkoła była miejscem, do którego wszyscy wracają z przyjemnością. Cieszyła się ogromnym autorytetem i uznaniem – zarówno wśród współpracowników, jak i w środowisku lokalnym.
Jej zasługi zostały docenione licznymi wyróżnieniami i odznaczeniami, wśród których znajdują się:
– Nagroda Ministra Oświaty i Wychowania,
– Nagroda Inspektora Oświaty,
– Złoty Krzyż Zasługi,
– Medal Komisji Edukacji Narodowej,
– Odznaka Tysiąclecia Państwa Polskiego,
– Nagroda Burmistrza,
– Nagroda Prezydenta m.st. Warszawy.
Na zaproszenie Ministra Edukacji Narodowej uczestniczyła w pracach nad przygotowaniem zmian w programach wychowania i nauczania na przełomie lat 80. i 90. Wdrażała nowy podręcznik do matematyki autorstwa Mroza i przez wiele lat prowadziła eksperyment pedagogiczny w zakresie zróżnicowanej oceny ze sprawowania. Od 1985 roku zasiadała również w Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej dla Nauczycieli przy Ministrze Edukacji Narodowej.
Piszę te słowa jako jej następczyni na stanowisku dyrektora Szkoły Podstawowej nr 141. Miałam zaszczyt znać Panią Elżbietę, współpracować z Nią, uczyć się od Niej i czerpać z Jej ogromnej wiedzy, doświadczenia i mądrości. Osobiście bardzo Ją ceniłam i lubiłam – była dla mnie nie tylko autorytetem, ale też osobą, na którą zawsze można było liczyć. Potrafiła być stanowcza, ale nigdy surowa; wymagająca, ale zawsze sprawiedliwa; serdeczna i życzliwa, a przy tym niezwykle profesjonalna. Jej poczucie humoru i ciepły uśmiech na długo pozostaną w mojej pamięci. Jej odejście to ogromna strata – nie tylko dla naszej szkoły, ale dla całej społeczności dzielnicy. Pozostanie w naszej pamięci jako osoba pełna pasji, oddania, wewnętrznego ciepła i wyjątkowej klasy. Cześć Jej pamięci.
Dyrektor Szkoły Podstawowej nr 141
Anna Gołygowska
